باید شعر را بوسید

وقتی تو، رفتنی باشی

وقتی تو دلت گیر این خانه و این پنجره ها نباشد

وقتی دلت هوای نشستن و تماشای غروب خورشید در ایوان خانه دیگری داشته باشد 

وقتی هر بعد از ظهر دلت هوس چای این قوری چینی و این سماور کهنه را نکند

وقتی شمعدانی های کنج این حیاط زرد شده باشند و تو یادشان نکنی

وقتی چشمت را روی اینکه من بی تو سردم میشود اینجا ببندی

وقتی چمدانت آماده باشد که تو یکی از همین عصرهای بیحوصله بیایی و دستش را بگیری و با خودت سفریش کنی

اصلا وقتی چمدان داشته باشی

باید شعر را بوسید ، کناری گذاشت و برایش فاتحه خواند

آخر من که چیزی نداشتم تا نثارت کنم

جز همین شعرهای وامانده

که هیچکدامشان عرضه نگه داشتن تو را نداشتند…

-پاکباز