خواهران میرابال
خواهران میرابال چهار خواهر در جمهوری دومینیکن بودند که سه نفر از آنها در زمان مبارزه با دیکتاتوری رافائل تروخیو توسط عوامل او به قتل رسیدند.پاتریا مرسدس میرابال (۲۷ فوریه ۱۹۲۴– ۲۵ نوامبر ۱۹۶۰)، ماریا آرژانتینا مینِرْوا میرابال (۱۲ مارس ۱۹۲۶ – ۲۵ نوامبر ۱۹۶۰) و آنتونیا ماریا تِرِسا میرابال (۱۵ اکتبر ۱۹۳۵ – ۲۵ نوامبر ۱۹۶۰) توسط حکومت تروخیو ترور شدند و آدلا (دِدِه) میرابال در روزی که خواهرانش به قتل رسیدند کشته نشد.
خانه خواهران میرابال اکنون به موزه تبدیل شده است. بر اساس زندگی آنها رمان در زمانهٔ پروانه‌ها توسط خولیا آلوارز، کتاب «مینروا میرابال» توسط ویلیام گالوان، کتاب «لاس میرابال» توسط رامون آلبرتو فرراس و شعر «آمین پروانه‌ها» توسط پدرو میر نوشته شده است. فیلم در زمانهٔ پروانه‌ها نیز بر اساس رمان همنامش به کارگردانی ماریانو باروسو و فیلم Trópico de Sangre به کارگردانی خوآن دلانسر بر اساس زندگی خواهران میرابال ساخته شده است.
25 نوامبر، روز کشته شدن آنها، از سال ۱۹۹۱ به عنوان روز جهانی مبارزه با خشونت علیه زنان نامگذاری شده است.
حال خوب
چقدر این بارونای پاییزی حال آدمو خوب میکنه. آدم در اتاقو چارتاق باز میکنه، تو اتاق دراز میکشه، بخاریو کمی زیاد میکنه و تو هارمونی دلنشین صدای بارون و بوی خاک نم خورده و رقص برگای طلایی رنگ درخت تو کوچه زیر قطره های بارون خودشو غرق شده میبینه. حالی که اون لحظه به آدم دست میده رو نمیشه تو دایره واژه ها به بند کشید، فقط میشه گفت یه حال خوبه.
یه حال خوب مثل لحظه ناب گرفتن یه بوسه ناگهانی!!!
-پاکباز
تو هم به فکر منی...
تو هم به فکر منی حاضرم قسم بخورم
همین زمان علنی حاضرم قسم بخورم
به شوق وصل تو هر روز روزه میگیرم
و با چنین دهنی حاضرم قسم بخورم
که مثل من تو هم از این فراق دلتنگی
به فکر آمدنی حاضرم قسم بخورم
تو در میان کسانیکه بینشان هستی
طلای در لجنی حاضرم قسم بخورم
سکوت میکنی اما در انتهای سکوت
لبالب از سخنی حاضرم قسم بخورم
دلت بهانه و جمعی به فکر صید تو اند
برای اینکه زنی حاضرم قسم بخورم
از این غزل خوشت آمد و مانده ای که از آن
چگونه دل بکنی حاضرم قسم بخورم
بابای معلوم الاثر
ای پیش پرواز کبوتر های زخمی
بابای مفقودالاثر، بابای زخمی
دور از تو سهم دختر از این هفته هم پر
پس کی؟ کی از حال و هوای خانه غم پر؟
تا یاد دارم برگی از تاریخ بودی
یک قاب چوبی روی دست میخ بودی
توی کتابم هر چه بابا آب می داد
مادر نشانم عکس توی قاب می داد
اینجا کنار قاب عکست جان سپردم
از بس که از این هفته ها سرکوفت خوردم
من بیست سالم شد هنوزم توی قابی ؟!
خوب یک تکانی لااقل مرد حسابی!
یک بار هم از گیرودار قاب رد شو
از سیم های خاردار قاب رد شو
برگرد تنها یک بغل بابای من باش
ها ! یک بغل برگرد تنها جای من باش
شاید تو هم شرمنده ی یک مشت خاکی
جا مانده ای در ماجرای بی پلاکی
عیبی ندارد خاک هم باشی قبول است
یک چفیه و یک ساک هم باشی قبول است
ای دست هایت آرزوی دست هایم
ناز و ادایم مانده روی دستهایم
تنها تلاشش انتظار است و سکوت است
پروانه ای که توی تار عنکبوت است
امشب عروسی می کنم جای تو خالی
پای قباله جای امضای تو خالی
ای عکس هایت روی زخم دل نمک پاش
یک بار هم بابای معلوم الاثر باش
- عظیم زارع
تصور کن...
میدونی چرا وقتی بهم میگی "تو خیلی قدر نشناسی و اینهمه دوست داشتن منو نمیبینی" و من لبخند میزنم دلیلش چیه؟ اصلا هیچوقت از خودت پرسیدی؟ خب... بذار تا یه بار واسه همیشه برات توضیح بدم.
بیا با هم دنیایی رو تصور کنیم که توی اون تو در کنار خیلیای دیگه داری زندگی میکنی. خب... بالاخره از یه روز به بعد احساس میکنی دلت یه عشق میخواد، یه کسی که بتونی سرتو رو شونش بذاری و درداتو بگی و هق هقاتو رو شونش خالی کنی. حالا لازمه داشتن همچین کسی چیه؟ اینه که بتونی کسی رو پیدا که دوستش داشته باشی. ولی فرض کن تو این دنیای فرضی که گفتم هیچکسی نباشه که از نظر تو دوست داشتنی باشه. حتی خیلیاشونم آدمای خوبی باشن ولی تو نتونی دوستشون داشته باشی. فقط فکر کن چه عذابی قراره تا همیشه بین اون همه آدم دوست نداشتنی بکشی! حالا اگه روزی بالاخره از بین جمعیت یه نفر پیدا بشه که دلتو بلرزونه و دوستش داشته باشی خودت بگو، تو باید از اون ممنون باشی یا اون از تو؟ دوست من، میخوام بگم اگر کسی رو داری که میتونی دوستش داشته باشی عوض اینکه سرش منت بذاری ازش ممنون باش که هم هست و هم دوست داشتنیه.
-پاکباز
چارلز بوکوفسکی
هر چقدر هم که بگوییم :
مردها فلانند،
زن ها فلانند،
یا تنهایی خوب است
و دنیا زشت است !
آخرش....
یک روز....
قلبت....
برای کسی...
تندتر می زند ...!!!
-چارلز بوکوفسکی
اعدامی
توی چارچوب در داوود را دیدم که داشت یک جوری موزیانه میخندید و بابت اینکه من را از جا پرانده بود به خودش میبالید. همیشه از نظر من شوخی هایش بی مزه و بچه گانه بود ولی هیچوقت به رویش نمی آوردم. یک جورایی زورکی هم که شده بود سعی میکردم بهش بفهمانم که از شوخی هایش خوشم می آید ولی واقعا هیچوقت توی دلم از هیچکدامشان حتی کمی هم لذت نمیبردم. همیشه پیش خودم کارهایش را میگذاشتم پای سن و سال کمی که داشت. وقتی به زندان آمده بود تازه هجده سالش تمام شده بود وانگار بعد از آن دیگر بزرگ نشده بود. با اینکه الان بیست و دو سالش بود ولی رفتارش بیشتر شبیه نوجوانهای سرخوش هفده هجده ساله بود... البته این موضوع از نظر من چندان عجیب نبود آخر توقع بیجایی است اگر انتظار داشته باشیم کسی توی زندان بزرگ شود! آدمها وقتی از در زندان وارد میشوند همه چیزشان را پشت این دیوارها جا میگذارند و از همه گرانبها تر امکان رشد و نمو روحی و فکریشان.آدمهای اینجا همه چیزشان را پشت این دیوارها میگذارند و عوض همه شان با خود یک دنیا امیدواری می آورند. تنها ره توشه ای که اکثر زندانی ها با خودشان دارند همین امید یا بهتر بگویم دلخوشی هایی است که با داشتنشان میتوانند این شبهای خالی از همه چیز و پر از دود و دشنام و کثافت زندان را تاب بیاورند.
-بخشی از رمان ناتمام "اعدامی" ، پاکباز، 1393
پابلو نرودا
تمام اصل‌های حقوق بشر را خواندم
و جای یک اصل را خالی یافتم
و اصل دیگری را به آن افزودم
اصل سی و یکم:
"هرانسانی حق دارد هر کسی را که میخواهد دوست داشته باشد"
-پابلو نرودا
راینر کُنسه
زودتر از من بمیر،یک کم زودتر از من.
تا تو آنی نباشی که مجبور است راهِ خانهِ را،
تنها برگـردد...
رسول یونان
سال‌هاست
تلفنی در جمجمه‌ام زنگ می‌زند
و من
نمی‌توانم گوشی را بردارم
سال‌هاست شب و روز ندارم
اما بدبخت‌تر از من هم هست
او
همان کسی‌ست که به من زنگ می‌زند !
- رسول یونان
آلبرت انیشتین
دوست داشتن کسی که
معنی دوست داشتن را نفهمد
درست مثل توضیح دادن قانون نسبیت
برای مادر بزرگت است!
تو فک میزنی و او بافتنی اش را می بافد...
"آلبرت انیشتین"
سمفونى مردگان
وقتى آدم یک نفر را دوست داشته باشد بیشتر تنهاست. چون نمى تواند به هیچکس جز به همان آدم بگوید که چه احساسى دارد...و اگر آن آدم کسى باشد که تو را به سکوت تشویق مى کند، تنهایى تو کامل مى شود.
بی پرده
میدونی دوست من... بی پرده بهت میگم، احمقانه ترین کار دنیا حلالیت خواستن از کسیه که عمرشو، احساسشو و غرورش رو به گند کشیدی. مثلا که چی؟ بذار من بهت بگم، حتی اگه خودش فریااااد کشید که حلالت کردم تو باور نکن و دلت خوش نباشه به این حرف. آدم زمانی میتونه چیزی رو به کسی ببخشه که بدونه دقیقا داره از چی میگذره. دوست ساده دل من، خودت قاضی باش، به نظرت اون دقیقا میدونه تو چه بلایی سر قلبش آوردی؟ اون که هنوز به شبای سرد و طولانی زمستون پیش رو نرسیده که بدونه قراره چی رو هرررشب پشت سر بگذاره! اون که نمیدونه اگر تو که میدونستی اونقدر شهامت نداری که براش همیشگی باشی تو قلبش پا نمیذاشتی تو اون مدت چه کسایی میتونستن قدم تو زندگیش بزارن و دنیا رو براش چه جای دوست داشتنی بکنن! اه... اصلا تو که نمیفهمی من چی میگم، نمیدونم چرا دارم خودمو به زحمت میندازم.
-پاکباز
دیو و دلبر
زمانی که از دست کسی عصبانی هستیم فکر میکنیم با رودررو شدن باهاش و خالی کردن خشممون آروم میشیم. برای رسیدن به این رودررویی دستمونو به سمت هر دست آویزی دراز میکنیم و خودمونو به هر آب و آتیشی میزنیم... میخوایم فقط از شر ابن دیو خشم که تو سینمون زندانی شده و داره به قفسه سینمون مشت میکوبه راحت بشیم ولی... وفتی خشممون رو خالی کردیم، وقتی از دست نعره های اون دیو راحت شدیم تازه به خودمون میایم و میبینیم حالا نه تنها حالمون بهتر نشده که تو وضعیت بدتری قرار گرفتیم. جای اون دیو رو صدها و هزاران خفاش کریه و منزجر کننده پشیمونی گرفتن. انگار از درون تهی میشیم و حالمون مثل بعضی شبای بچگی میشه که روزش یه بچه گربه رو اونقدر عذاب داده بودیم که نفسای آخرشو آروم آروم جلوی چشمامون کشیده بود و آرووووم آروم دستای کوچیک و لرزونشو به خاک خون آلود کشیده بود بلکه ببینیم و بگذریم ولی ما نه دیدیم و نه گذشتیم.
حالمون مث روزایی میشه که میدونستیم شیشه خونه همسایه رو سنگی که ما پرتاب کردیم شکسته ولی به جای ما دوستمون داشت اونشب کتک میخورد...
به خودمون که میایم تازه میفهمیم چه اشتباه بزرگی کردیم... شاید اگه صبر میکردیم میفهمیدیم که میشد بالاخره یک دیو رو رام کرد اما کی میتونه این همه خفاش رو آروم کنه؟
-پاکباز
آزمون عشق
آخرین و با ارزش ترین دارایی هر مردی غرورشه، یعنی همه دنیاش یه طرف غرورش یه طرف. مردی که از غرورش به خاطر زنی بگذره مسلما دیگه برای اون زن از تمام دنیا به راحتی خواهد گذشت و هیچ چیز به اندازه همین ساده گذشتنای یک مرد زنی رو خوشبخت نمیکنه و واسه تمام عمرش بهش احساس آرامش و امنیت نمیده...
حرفهای بزرگ رو همه میتونن بزنن و جالب اینجاست که بچه ها از همه بهتر بلدن این کارو بکنن ولی کارای بزرگ رو فقط آدمای بزرگ میتونن انجام بدن و چه کاری بزرگتر از زیر پا گذاشتن غرور یه مرد اونم به خاطر زنی که دوستش داره؟
من اگه زن بودم و میخواستم مردی رو در عظمت و واقعیت عشقش امتحان کنم حتما کاری میکردم که مجبور بشه برای داشتنم گریه کنه! این کار، از هر مردی ساخته نیست مگر اونیکه با تمام قلبش، با تک تک سلولای بدنش عاشق کسی باشه.
-پاکباز
افسوس
روزهایی هست که آدم اونها رو تا ابد فراموش نخواهد کرد... روزهایی که پر هستن از لحظه های ناموزون و بی ثبات. روزهایی که آدم تا ابد حسرت تکرارشون رو داره، فرقی هم نمیکنن که بد بودن یا خوب. اگه خوب بودن که این حسرت طبیعیه و اگه بد بودن آدم تا ابد حسرت این رو میخوره که چرا؟ آخه روزها که به خودی خود بد یا خوب نیستن، این ماییم که روزی رو بد میکنیم همونطور که میتونستیم اون روز رو پر از شادی کنیم.
حسرت گذشتن روزای خوب همیشه آدم رو آزار میده ولی افسوس بد شدن روزای بد و کلنجاری که آدم به خاطر این چرا با خودش و قلبش میره ذره ذره آدم رو از درون تخریب میکنه.
انگار سرنوشت غایی همه ماها اینه که در نهایت خوشحال نباشیم... چه گذشتمون رو روزهای شاد پر کرده باشه و چه روزهای غمگین.
-پاکباز
آتش و خاکستر
-پاکباز
عاشق نه، همدل!!!
شاید الان نه ولی بالاخره دو سال دیگه، پنج سال دیگه، اصلا بیست سال دیگه یه شبایی تو زندگی آدما پیش میان که آدم به تنها چیزی که نیاز داره همدلیه، همدلی که با تماااام قلب باشه. یه نفر به آدم بگه "غصه نخور دیوونه، خودم قربونت میرم و پشتتم مث کوه. همه دنیا فدای چشمات بشن گل من، این موضوع رو با هم حل میکنیم... مگه من مُردم که اینجوری زانوهاتو بغل کردی؟ دوتا دستاشو بگیره و زورکی از زمین بلندش کنه و با تمام احساس بکشوندش تو بغل خودش و بهش بگه ببین منو، تو چشام نگاه کن... تو بدتریییین شرایطت هم دلت به بودنم قرص باشه و پشتت گرم. تو منو داری دیوونه..."
اون شبا آدم تو دلش از خدا شاکر میشه که اگه همه چی خرابه و هزارتا مشکل براش پیش اومده ولی این هدیه رو بهش داده که مررررد و مردونه پاش وایساده. مرررردونه، حتی اگه طرف یه زن باشه. آخه نر بودن یه جنسیته ولی مرررردونگی یه هویته که زن و مرد نمیشناسه. آدم حتی اگه دنیا رو بره زیر و رو کنه و سالیان سال دنیا رو بگرده تا همچین کسی رو پیدا کنه واسه ذخیره اون شباش باز به زحمتش می ارزه. بدترین حادثه اینه که آدم یکی رو اشتباه بگیره با این شخص! یعنی فک کنه اینی که پیدا کرده همونه ولی روزی روزگاری به خودش بیاد و ببینه نخیر... پشتوانشو اشتباه انتخاب کرده و در اینصورت اون شبا غم دل آدم عوض کم شدن هزاران و میلیونها برابر میشه وقتی خودشو غرق در ماتم و نیازمند همدلی ببینه ولی طرف مقابل عوض اینکه کنارش باشه حواسش اصلا به این نباشه یا حتی از اون بدتر خود اون شخص با غر زدنش، با شکایتش، با نامهربونیش نه تنها درد آدمو کم نکنه بلکه داغ دل آدمو تا بینهایت اضافه کنه. اصلا تو بهترین حالت هم اگه اونکارو نکنه و بخواد نشون بده که حواسش بهش هست ولی چون همدردی و همدلیش از عمق قلب نیست، مصنوعی بودنش آدمو خففففه میکنه.
واسه اینکه بدونید کسی که الان تو زندگیتونه همونه که باید باشه و میتونه تو اون روزگار و مشکلات که گفتیم (و مسلما برای هررررکسی پیش خواهد آمد تو زندگی) همون نقش رو یا حتی تا حدود زیادی نزدیک به اون نقش رو براتون ایفا کنه اول به میزان اطمینان قلبی و عزم راسخی که واسه بودن با شما داره نگاه کنید، اینکه ببینید تو دلش هیچ شکی نداره که شما همونی هستین که تمام قلب و فکرش بودن با شما رو طلب میکنه و در این راه باهاتون همپا میاد و جاده با هم بودنتونو صاف میکنه حتی اگه به خاطرش به زحمت بیفته، لازم باشه جلوی دنیا بایسته و خواستنتون رو از دنیا طلب کنه. دومم اینکه به روزای بد الانتون و میزان ماندگاری الانش تو شرایطی که شما وضع مناسبی ندارید نگاه کنید، روزایی که بدخلقیاتون نه تنها باعث نمیشه مثل یه ترسو تنهاتون بذاره و مغرورانه رهاتون کنه که مرررردونه باهاتون میمونه و حتی زمانی که شما دارین به اون آسیب میزنید حالا چه با حرفتون یا چه با رفتارتون باز تو اون موقعیت اون داره از شما مراقبت میکنه و "نگران توِ که نگیره دلت"! مثل یه احمق روزهای خوشی رو معیار موندگاری آدمها ندونید چون تو خوشی حداقل به خاطر شاد بودن دل خودشونم که شده همه میمونن. زمانی معرفت و موندگاری اهمیت داره که طرف دلش نه تنها شاد نیست تو رابطه بلکه خیلیم درد داره و مخصوصا وقتی خود شما اون درد رو به دلش تحمیل کنید، ولی اون میمونه. این یعنی موندن عاشقانه، رنج کشیدن ولی نرفتن...
میخوام بگم دوست من، داداش گلم، آجی مهربونم... اگه همچین کسی تو زندگیتون هست قدرشو بدونید و از دستش ندید به هییییچ قیمتی. ولی اگه نیست یا اینکه یکی هست ولی شواهد بهتون نشون میده که اشتباهیه، دیگه دست از شک کردن بردارید. هررررجای دنیا که هستین، تو هر سنی، تو هر موقعیتی... بدونید هررررکسی تو دنیا قطعا حداقل یه نفر که اینجوری بخوادش و اینجوری عاشقی کنه براش رو داره، فقط باید شهامت رها کردن بقیه رو داشته باشه و شجاعانه بره دنبال پیدا کردن سهم خودش از آدمای دنیا. یک آن تصمیمتونو بگیرید، پاشنه کفش همتو بالا بکشید و با تمام اطمینان از اونی که میدونید هرچقدم دوستش دارید و بهش وابسته اید ولی نمیتونید برای موندگار بودنش تو روزای بد زندگیتون روش حساب باز کنید دل بکنید و همه چی و همه کس رو رها کنید و بغچه دلتونو بردارید و برای پیدا کردن نیمه درست خودتون دنیا رو بگردین. هرررروقت پیداش کنید حتی اگه تو سنی باشید که عصای پیری دستتون باشه به داشتنش می ارزه.
اصلا همین الان واسه یه لحظه چشاتونو ببندید و به بودن باهاش فک کنید.... :-) دیدی حتی یه لحظه تصور داشتن اینجور عشقی چقدر دل آدمو میلرزونه؟ حالا خودت بگو کی یا چی ارزش اینو داره که شما خودتونو از داشتن همچین احساسی اونم واسه تمااااام شبای عمرتون به خاطرش محروم کنید؟؟؟ اگه اونی که هست اینجوری نیست و حتی با وجود علاقه قلبی که بهش دارید و میخواید براش همینجور که گفتیم باشید ولی اون تلاشی نمیکنه که خودشم برای شما همینجور باشه و بهتون اطمینان بده بابت این موضوع دیگه بیشتر از این به اینکه چقدر دوستش داری فکر نکن، آدما خیلی وقتا معتاد بدترین چیزام میشن و بهشون وابستگی شدید دارن ولی آیا این وابستگی درست بودن اعتیاد شخص رو توجیه میکنه؟ شمام فک کن معتاد شدی عزیزم، ولی نه به یه ماده که فقط جسمتو داره به زوال میبره بلکه بدتر از اون، معتاد به یه رابطه یا شخص که علاوه بر جسمت غرورتو، روحتو، آرامش روحیتو، امیدتو و آیندتو داره ازت میگیره و در عوض مال خودش با وجود عشق بی نهایت شما تضمین شدست! اگه دیدی با اینکه الان اونجوری که باید نیست ولی برای رسیدن به اون نقطه که باید باشه فقط نیاز به وقت داره، نیاز به کمک فکری داره، اصلا عزیز من نیازه غرورتو بشکنی و اینو با تمام قلبت ازش بخوای بهش صادقانه این فرصتها و کمک ها رو بده تا خودشو اثبات کنه ولی اگه دیدی هرچی هم تو جون میکنی و عشقت بهش رو فریاد میزنی ولی تو گوشش پنبه گذاشته و فریاد بی صدای چشمای لرزونتو نمیشنوه، دوست من، داداش عزیزم، آجی گلم... وقتشه این اعتیاد رو بذاری کنار! کشیدن درد خماری این اعتیاد واسه هر مدتم که طول بکشه مسلما آسونتر و البته عاقلانه تر از کشیدن عذاب اون شبهاست. اگه الان این دردو نکشی یه وقتی و با یه شرایطی و به میزانی میکشیش که معنای واژه درد برای همیشه تو ذهنت عوض میشه!!!
-پاکباز
دوباره سلام
سلام. دیدین میگن هیچکس به طور اتفاقی سر راه ما قرار نمیگیره و قطعا دلیلی برای حضور هرکس در زندگی ما هست؟ باور بکنید یا نه من حتی اینکه زمانی وبلاگی به این اسم رو ساخته بودمم یادم نبود! تا اینکه چند وقت اخیر عزیزی تو مسیر زندگی من قرار گرفت و تو همین مدت کوتاه تونست این خاطره آنتیک من رو از لابلای گنجه خاطراتم بیرون بکشه و یادم بندازه که روزی دلم که میگرفت میومدم همینجا و یه گوشه از دلغصه هامو اینجا میذاشتم و میرفتم. در هر حال خوشحالم که دوباره اتاق کوچیک روزای دورمو پیدا کردم و میتونم بشینم توش و فارغ از غم دنیا با خمیر بازیم هرچی که دلم میخواد آدمای کج و معوج و اسبای شترنما بسازم. اینجا شاید خیلی بزرگ و حتی شلوغ نباشه ولی پر از عشق و خوشامده به همه شمایی که قدم رنجه میکنید و به کلبه محقر ما سر میزنید. امیدوارم جاتون پیش ما راحت باشه و احساس غریبی نکنید.
پ ن: اون خانمه که امروز تو خیابون جلومو گرفت (و من اصلا چهرشو ندیدم چون چادرشو کامل کشیده بود رو صورتش) ازم خواست بهش پول بدم تا اونم عوضش واسم دعا کنه وقتی پولمو گرفت برام دعا کرد که ایشالا به همه آرزوهات برسی. نمیدونم چرا ولی یه جورایی انگار دعاش از صمیم قلب بود و مستجاب شدنش حتمی. به دلایلی حال خوبی داشتم امروز، این ماجرای دعا خوبترش کرد و الانم که پیدا شدن جعبه خمیر بازیم... انگار زندگی روی خوشم داره ها!!!
-پاکباز