تصور کن...

میدونی چرا وقتی بهم میگی "تو خیلی قدر نشناسی و اینهمه دوست داشتن منو نمیبینی" و من لبخند میزنم دلیلش چیه؟ اصلا هیچوقت از خودت پرسیدی؟ خب... بذار تا یه بار واسه همیشه برات توضیح بدم.

بیا با هم دنیایی رو تصور کنیم که توی اون تو در کنار خیلیای دیگه داری زندگی میکنی. خب... بالاخره از یه روز به بعد احساس میکنی دلت یه عشق میخواد، یه کسی که بتونی سرتو رو شونش بذاری و درداتو بگی و هق هقاتو رو شونش خالی کنی. حالا لازمه داشتن همچین کسی چیه؟ اینه که بتونی کسی رو پیدا که دوستش داشته باشی. ولی فرض کن تو این دنیای فرضی که گفتم هیچکسی نباشه که از نظر تو دوست داشتنی باشه. حتی خیلیاشونم آدمای خوبی باشن ولی تو نتونی دوستشون داشته باشی. فقط فکر کن چه عذابی قراره تا همیشه بین اون همه آدم دوست نداشتنی بکشی! حالا اگه روزی بالاخره از بین جمعیت یه نفر پیدا بشه که دلتو بلرزونه و دوستش داشته باشی خودت بگو، تو باید از اون ممنون باشی یا اون از تو؟ دوست من، میخوام بگم اگر کسی رو داری که میتونی دوستش داشته باشی عوض اینکه سرش منت بذاری ازش ممنون باش که هم هست و هم دوست داشتنیه.

-پاکباز