از یه جایی به بعد

از یه جایی به بعد آدم دیگه کفشاشو در میاره، جوراباشو میندازه یه گوشه و پاهاشو تو حوض خنک تنهاییش فرو میکنه و دیگه دست از جستجو برمیداره. میشینه تو حیاط در اندشت آرزوهاش و با خودش قسم میخوره که پاشو حتی تو کوچه هم نذاره. به خودش میقبولونه که شاید اصلا از اولم قرار نبوده یابنده باشه بلکه تقدیرش این بوده که یافته بشه!!! و چه تصمیمی بهتر از این کنج عزلت گزیدن، وقتی که خوب میدونه یافتن در تکاپو حاصل میشه و یافته شدن در سکون.

-پاکباز