افسوس

روزهایی هست که آدم اونها رو تا ابد فراموش نخواهد کرد... روزهایی که پر هستن از لحظه های ناموزون و بی ثبات. روزهایی که آدم تا ابد حسرت تکرارشون رو داره، فرقی هم نمیکنن که بد بودن یا خوب. اگه خوب بودن که این حسرت طبیعیه و اگه بد بودن آدم تا ابد حسرت این رو میخوره که چرا؟ آخه روزها که به خودی خود بد یا خوب نیستن، این ماییم که روزی رو بد میکنیم همونطور که میتونستیم اون روز رو پر از شادی کنیم.

حسرت گذشتن روزای خوب همیشه آدم رو آزار میده ولی افسوس بد شدن روزای بد و کلنجاری که آدم به خاطر این چرا با خودش و قلبش میره ذره ذره آدم رو از درون تخریب میکنه.

انگار سرنوشت غایی همه ماها اینه که در نهایت خوشحال نباشیم... چه گذشتمون رو روزهای شاد پر کرده باشه و چه روزهای غمگین.

-پاکباز